Kara Yas- Seyfo Dede

 Yazın kavurucu sıcaklığında kimse kalmaz şehirde. Göç olup giderler yazın, Pamuk tarlalarına ,çay bahçelerine, hasat zamanlarına . Yalnızlıklar depreşir, eli sapan tutmaz ihtiyarlar kalır şehirde.  İklimin sıcak, yalnızlığın berbat olduğu bir hal dönemidir bu şehirde yazlar. Ne zaman yaz olsa, inanılmaz bir bıkkınlık işler içime, bir yalnız ruh-i hale dönüşürüm.

 Bir Seyfo Dede, kalır yalnızlıklardan öteye . Elinde teknoloji döneme inat radyosu, ve modaya inat demode şapkasıyla farklı bir renktir şehirde. O, masumiyet kokan bir adamdır, hıyanete yer vermemiştir kitabında, dost bildikleri sırtından vurup gitmiş. O, yalnız bir çınar kalmıştır memleketin de.

Bazen bir ağacın altında oturup radyosunu dinlettirirdi bize. En güzel memleket türkülerini dinlemiştik onla. Televizyonun hayatımıza daha girmediği, ama radyo sıcaklığının buram buram samimiyetli dönemlerindeydik bizler.  Bizler büyüyorduk ve biz büyüdükçe ihtiyarlaşıyordu Seyfo Dede. Bu şehrin yalnızlığı gibiydi onun kaderi .

Bu ihtiyarın, biz çocuklarla takılmasına konuşmasına şaşardık;  ama belkide Yaşlılık çocukluğa bir dönüş evresidir. Ondandır yaşlandıkça; çocuklaşır insan,  bir garip hal alır davranışları, küsmeleri olur anlamsız.  Bunak günleri başlar ve en kötüsüdür bu,  unutulur anılar siler süpürür her şeyi zamanlar.

Seyfo Dedeyle, sürüp gidiyordu böyle yaz yalnızlığımız, bizim serin bir havaydı onun varlığı…

Birgün, bir yaz herzamankinden daha sıcak basmaya başladı şehri, bütün sokaklarda terli insan silüetleri. Kaldırımlar toz duman, anlamsız bir sukunet havası ve şehri daha da sesizliğe boğan bir matem havası.  Seyfo Dede, öldü diyorlar; mezarlığa dost ahbaplarını çağırıyorlar.

Seyfo Dede öldü, oysa biz daha büyümedik,  ölüm bu kadar da koymaz adama ; ama hep acıyı yaşamak kalır geride kalana.